สำหรับมากของประวัติศาสตร์มนุษย์ ทองคำได้รับส่วนผสมสำคัญของกิจกรรมทางเศรษฐกิจ แต่ปฏิเสธในช่วงศตวรรษ 20 ความสำคัญ และต้องการที่ลดขนาดในอนาคต ละทิ้งมาตรฐานทองคำ ที่คงอัตราแลกเปลี่ยนค่าทองคำในระหว่าง 19 และต้นศตวรรษ นาน ธนาคารกลาง ซึ่งในปี 2000 ยังเป็นเจ้าของเสียง 30000 มากกว่าหนึ่งมาสทองคำทั้งหมดที่เคยขุด ไม่รู้สึกจำเป็นต้องสำรองขนาดใหญ่ของโลหะเพื่อสนับสนุนมูลค่าของสกุลเงิน มันไม่จ่ายเงินค่าดอกเบี้ย แม้ว่าพวกเขาอาจได้รับเพียงเล็กน้อย โดยให้ยืมการจำหน่ายแท่ง ดังนั้น พวกเขาได้เริ่มขาย รัฐบาลและนักลงทุนซึ่งหุ้นทองเป็นป้องกัน กับอัตราเงินเฟ้อ และ เพื่อความปลอดภัยของวิกฤตประเทศครั้ง แต่บทบาทของมันเป็นเก็บของค่ามีการมัวหมอง ในช่วงทศวรรษ 1980 และทศวรรษที่ 1990 มูลค่าของทองคำโดยทั่วไปล้มเพื่อให้ทันกับอัตราเงินเฟ้อ สภาพคล่องทองคำนั้นยังน้อยกว่าที่ของสกุลเงินต่างประเทศเพื่อได้อย่างง่ายดายไม่สามารถใช้สำหรับการแทรกแซงอัตราแลกเปลี่ยนเงินตราในสกุลเงินภายใต้การโจมตีการป้องกัน ในระยะสั้น ทองจะไม่เป็นสินทรัพย์ทางการเงิน มันได้กลายเป็นสินค้าเพียงหนึ่ง แม้ว่าบักทองเรียกว่ายังเชื่อว่า ควรเงินเฟ้อเคยทะยานอีก ทองจะอีกครั้งกลายเป็น สิ่งที่มี