ในเดือนมกราคมปี 1999, 11 ประเทศในสหภาพยุโรป 15 ผสานของสกุลเงินในสกุลยุโรปแบบเดี่ยว ยูโร ตัดสินใจนี้ได้แรงบันดาลใจบางส่วน โดยการเมือง และหวังในผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจจากการสร้างของระบบเศรษฐกิจยุโรปเดียว รวม คุณประโยชน์เหล่านี้รวมเสถียรภาพของสกุลเงินและอัตราเงินเฟ้อต่ำ ปัจจุบัน โดยธนาคารกลางยุโรปเป็นอิสระ (บุญเฉพาะสำหรับประเทศที่มีอัตราเงินเฟ้อไม่ดีคอร์ด อิตาลีและสเปน แต่น้อยกว่าดังนั้นสำหรับเยอรมนีซึ่งต่ำเงินเฟ้อ) นอกจากนี้ ธุรกิจยุโรปและบุคคลยืนบันทึกจากจัดการหนึ่งมากกว่ามาก เปรียบเทียบราคาและค่าจ้างในยูโรโซนเป็นง่ายขึ้น เพิ่มการแข่งขัน โดยทำบริษัทขายทั่วยูโรโซน และผู้บริโภคจึง เป็นสกุลเงินเดียวยังเกี่ยวข้องความเสี่ยงใหญ่ อย่างไรก็ตาม สมาชิกยูโรให้ค่าทั้งสองด้านขวาเพื่อกำหนดอัตราดอกเบี้ยของตนเองและเลือกที่จะย้ายอัตราแลกเปลี่ยนต่อกัน พวกเขาตกลงเพื่อจำกัดการขาดดุลงบประมาณภายใต้สนธิสัญญาความมั่นคงและเจริญเติบโต นักเศรษฐศาสตร์บางคนโต้เถียงว่า สูญเสียความยืดหยุ่นนี้สามารถพิสูจน์ค่าใช้จ่ายถ้าเศรษฐกิจของพวกเขาไม่ได้ทำงานไม่เป็น และอาจไม่ได้ปรับปรุงในรูปแบบอื่น ๆ วิธีที่ดีหน้าที่ยูโรโซนจะขึ้นอยู่กับว่ามันคล้ายกับที่นักเศรษฐศาสตร์เรียกพื้นที่เหมาะสมสกุล เมื่อเศรษฐกิจยูโรจะไม่เติบโตพร้อมเพรียง ความเสี่ยงนโยบายการเงินทั่วไปหลวมเกินไปสำหรับบางคน และแน่นเกินไปสำหรับคนอื่น ถ้าดังนั้น มีอาจต้องมีขนาดใหญ่การโอนย้ายจากภูมิภาคที่ทำดีกับทำไม่ แต่ถ้าผลของแรงกระแทกคงอยู่ การโอนเงินจะเพียงเลื่อน reckoning ของวัน ค่าจ้าง หรือคน (หรือทั้งสอง) จะมีการเลื่อน ในแรกไม่กี่ปี ยูโรล้มอย่างรวดเร็วต่อดอลลาร์ แม้ว่าจะกู้ระหว่าง 2002 สาย เจริญเติบโตที่ชะลอตัวในเศรษฐกิจยุโรปบางนำตัดอัตราดอกเบี้ยแรงกดดันที่รุนแรง และความมั่นคงและเจริญเติบโตของสนธิสัญญาถูกพอ แต่ ไม่เป็นเศษซาก ถึงกระนั้น โดย 2003 ประเทศได้โดยกลุ่ม โดยคาดหวังเพิ่มเติมตามหลังจากการขยายตัวของ EU เพื่อสมาชิกในปี 2004