De hoeveelheid geld die beschikbaar is in een economie. In de hoogtijdagen van monetarisme in de vroege jaren 1980, economen pounced op de maandelijkse (in sommige landen, zelfs wekelijks) geldhoeveelheid nummers voor aanwijzingen over de toekomstige inflatie. Centrale banken willen beheren vraag door het beheersen van de levering van geld via open-markttransacties, reserve eisen en de rentevoet te wijzigen (om precies te zijn, de disconteringsvoet). Een moeilijkheid voor beleidsmakers ligt in hoe meet je de relevante geldhoeveelheid. Er zijn verschillende methoden, als gevolg van de verschillende liquiditeit van verschillende soorten van geld. Bankbiljetten en munten volledig liquide zijn; sommige bancaire deposito's pas na een wachtperiode kunnen niet worden ingetrokken. M3 (M4 in het Verenigd Koninkrijk) staat bekend als brede geld, en bestaat uit contanten, zichtrekening deposito's in de banken en andere financiële instellingen, spaardeposito's en tijd-beperkte deposito's. M1 smalle geld wordt genoemd en bestaat voornamelijk uit contant geld in omloop en lopende rekening deposito's. M0 (in het Verenigd Koninkrijk) is de meest vloeistof maatregel, met inbegrip van enige contant geld in omloop, contant geld in de kassa's banken en banken operationele deposito bij de Bank of England. Hoewel het een arme voorspeller van de inflatie, monetaire groei kunnen een handige voorlopende indicator van de economische activiteit. In vele landen, is er een duidelijk verband tussen de groei van de echte breed-geldhoeveelheid en die van het reële BBP.