Controle van de geldhoeveelheid en de rest van de economie zorgt voor zichzelf. Een school van economisch denken die ontwikkeld tegen post-1945 Keynesiaans beleid van vraagbeheersing, in navolging van eerdere debatten tussen mercantilisme en klassieke economie. Monetarisme is gebaseerd op de overtuiging dat de inflatie heeft zijn wortels in de regering te veel geld drukken. Het is nauw verbonden met Milton Friedman, die voerde, gebaseerd op de theorie van de hoeveelheid geld, dat regering de geldhoeveelheid vrij stabiel houden moet, uitbreiding van het enigszins elk jaar voornamelijk om de natuurlijke groei van de economie mogelijk te maken. Als het deed dit, krachten van de markt efficiënt zou oplossen van de problemen van inflatie, werkloosheid en recessie. Monetarisme had zijn glorietijd in de vroege jaren 1980, toen economen, regeringen en investeerders pounced gretig op elke nieuwe geldhoeveelheid statistiek, met name in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Vele centrale banken hadden formele doelstellingen voor groei van de geldhoeveelheid, instellen zodat elke wiggle in de gegevens werd onderzocht voor aanwijzingen naar het volgende in het tarief van belang verplaatsen. Sindsdien de notie dat snellere groei van de geldhoeveelheid automatisch oorzaken hogere inflatie is gedaald uit de gunst. De geldhoeveelheid is nuttig als een beleid doel alleen als de relatie tussen geld en nominale BBP, en vandaar de inflatie, stabiel en voorspelbaar. De manier waarop de geldhoeveelheid is van invloed op prijzen en uitvoer afhankelijk van hoe snel het circuleert door de economie. Het probleem is dat de snelheid van het verkeer kan plotseling veranderen. Tijdens de jaren, de koppeling tussen de verschillende maatregelen van de geldhoeveelheid en de inflatie bleek te zijn minder duidelijk dan monetaristische theorieën had voorgesteld, en de meeste centrale banken gestopt instellen bindende monetaire doelstellingen. In plaats daarvan , velen expliciete inflatiedoelstellingen hebben aangenomen.