Een van de bekendste drogredenen in de economie is het idee dat er een vaste hoeveelheid werk te doen-een brok van de arbeid-die kan worden gedeeld uit op verschillende manieren om minder of meer banen te creëren. Bijvoorbeeld, veronderstel dat iedereen 10% minder uren gewerkt. Bedrijven zou moeten inhuren van meer werknemers. Hey presto, werkloosheid zou verschrompelen. In 1891, een econoom, overleden F. Schloss, beschreven dergelijke denken als de forfaitaire van arbeid misvatting, omdat in werkelijkheid, de hoeveelheid werk aan de winkel is niet vastgesteld. Overheid-opgelegde beperkingen op de hoeveelheid werk mensen kunnen kan eigenlijk verminderen de efficiëntie van de arbeidsmarkt, waardoor de werkloosheid. Minder uren meer banen zal creëren alleen als per pay ook gesneden wordt (waaraan de werknemers zijn waarschijnlijk te weerstaan) anders de kosten per eenheid van de output zal stijgen. Niet alle arbeidskosten variëren met het aantal gewerkte uren. Vaste kosten, zoals de aanwerving en opleiding, kunnen worden aanzienlijk, dus het kost een bedrijf meer te huren twee deeltijdse werknemers dan een full-timer. Aldus een verlaging van de werkweek kan verhogen van gemiddelde kosten per eenheid van de output en veroorzaken bedrijven te kopen minder totaal aantal uren van arbeid. Een betere manier om de werkloosheid wellicht de vraag stimuleren en vergroten zo uitvoer; een andere is om de arbeidsmarkt flexibeler te maken, niet minder.