Hield en een hekel aan; misschien wel de meest invloedrijke econoom van zijn generatie. Won hij de Nobelprijs voor de economie in 1976 een van vele Chicago school economen te ontvangen die eer. Hij is erkend voor zijn prestaties in de studie van consumptie, monetaire geschiedenis en theorie en demonstrerende hoe complex beleid dat gericht is op economische stabilisatie kan worden. Een hevig voorstander van de vrije markt, de heer Friedman gepleit voor monetarisme op een moment dat Keynesiaans beleid dominante waren. Ongewoon, zijn werk is gemakkelijk toegankelijk voor leken. Hij betoogt dat de problemen van de inflatie en werkloosheid van short-run programma zou worden opgelost als de Federal Reserve moest de geldhoeveelheid met een constante snelheid verhogen. Zoals Adam Smith en Friedrich Hayek, die hem inspireerde, Mr. Friedman prijst de vrije markt niet alleen voor haar economische efficiëntie maar ook voor haar morele kracht. Voor hem, vrijheid--economische, politieke en burgerlijke--is een doel op zich, niet een middel tot een doel. Het is wat maakt het leven de moeite waard. Hij heeft gezegd dat hij de voorkeur om te leven in een vrij land, zelfs als het niet voor een hogere levensstandaard, dan een land geleid door een alternatieve regeling zorgen did. Echter de kans op een gratis land armer dan een onvrij één stakingen hem als ongeloofwaardig; de zowel economische als de morele superioriteit van vrije markten is, hij heeft verklaard, "nu bewezen". Een adviseur van Richard Nixon, hij was teleurgesteld toen de Voorzitter ging tegen de geest van monetarisme in 1971 door hem op aandringen van de Voorzitter van de Fed om de geldhoeveelheid sneller te vragen. De jaren tachtig economisch beleid van Margaret Thatcher en generaal Pinochet waren geïnspireerd-- en--door Mr. Friedman verdedigd. Echter in 2003, gaf hij toe dat een van de beleidsvormen, de doelgerichtheid van de geldhoeveelheid, "niet had een succes" en dat hij betwijfelde of dat hij zou "met ingang van vandaag push it zo hard als ik ooit deed".