Κάνει πράγματα που σε κάνουν καλύτερη θέση στην βραχυπρόθεσμα αλλά χειρότερη μοίρα στο τέλος. Μετά την έκρηξη της η φούσκα του χρηματιστηρίου και η αποτυχία της Enron στην αρχή της δεκαετίας του 2000, πολύ σαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, οι κατηγορίες για βραχυπρόθεσµη έγιναν συχνά κατά τον καπιταλισμό εστιασμένη χρηματιστηριακή αγορά των ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Κατά τη διάρκεια τη φούσκα, όπως ισχυρίσθηκαν, οι επενδυτές είχε γίνει πάρα πολύ επικεντρώθηκε σε βραχυπρόθεσμα κέρδη και αλλαγές στις τιμές των μετοχών, και απέτυχε να ερευνήσουν αρκετά σε μακροπρόθεσμη απόδοση. Ως εκ τούτου, οι διαχειριστές έκανε πράγματα που τους κέρδη φαίνονται όσο το δυνατόν καλύτερο βραχυπρόθεσμα, συχνά εις βάρος της μακροχρόνιας υγείας της εταιρείας τους. Πράγματι, πολλές επιχειρήσεις που ασχολούνται με την παραπλανητική και και ορισμένες δόλιες πρακτικές λογιστικής να φουσκώνουν βραχυπρόθεσμα κέρδη. Στη δεκαετία του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η καταγγελία πήρε μια ελαφρώς διαφορετική μορφή, και αναμφισβήτητα λιγότερο πειστική, δηλαδή ότι βραχυπρόθεσµη προκλήθηκε χαμηλότερα επίπεδα επενδύσεων από επιχειρήσεις από ό, τι σε χώρες όπου η χρηματιστηριακή αγορά ήταν λιγότερο σημαντικά, όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία.