Μια λέξη του συρμού που αναφέρεται στην τάση για άτομα, επιχειρήσεις και κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο για να γίνει όλο και περισσότερο εξαρτώνται και ολοκληρωμένων μεταξύ τους. Αυτό μπορεί να είναι μια πηγή τεράστια ευκαιρία, ως νέες αγορές, εργαζόμενοι, συνεργάτες, αγαθών και υπηρεσιών και θέσεων εργασίας είναι διαθέσιμες, αλλά επίσης της ανταγωνιστική απειλή, που μπορεί να υπονομεύσει οικονομικών δραστηριοτήτων που ήταν βιώσιμες πριν από την παγκοσμιοποίηση. Ο όρος εμφανίστηκε πρώτα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 για να χαρακτηρίσει τις τεράστιες αλλαγές που λάμβαναν χώρα στη διεθνή οικονομία, κυρίως την ανάπτυξη στο διεθνές εμπόριο και στις ροές των κεφαλαίων σε όλο τον κόσμο. Παγκοσμιοποίηση έχει χρησιμοποιηθεί επίσης για να περιγράψει την αυξανόμενη ανισότητα των εισοδημάτων μεταξύ του κόσμου πλουσίων και φτωχών, της αυξανόμενης δύναμης των πολυεθνικών επιχειρήσεων σε σχέση με την εθνική κυβέρνηση, και η εξάπλωση του καπιταλισμού σε πρώην κομμουνιστικές χώρες. Συνήθως, ο όρος είναι συνώνυμος με διεθνείς ολοκλήρωση, την εξάπλωση των ελεύθερων αγορών και τις πολιτικές της ελευθέρωσης και του ελεύθερου εμπορίου. Της διαδικασίας δεν είναι το αποτέλεσμα απλώς οικονομικές δυνάμεις. Τις αποφάσεις των υπεύθυνων χάραξης πολιτικής διαδραμάτισαν επίσης σημαντικό ρόλο, αν και δεν είναι όλες οι κυβερνήσεις έχουν αγκαλιάσει την αλλαγή θερμά. Η κινητήρια δύναμη της παγκοσμιοποίησης έχει με πολυεθνικές εταιρείες, που από το 1970, έχουν συνεχώς, και συχνά με επιτυχία, πιέσεις κυβερνήσεων να καταστήσει ευκολότερη για να θέσουν τους δεξιότητες και την πρωτεύουσα για να εργαστούν σε προηγουμένως προστατεύονται εθνικές αγορές. Επιχειρήσεις που απολαμβάνουν κάποια εθνική προστασία, καθώς και τους (συχνά συνδικαλισμένους) εργαζομένων, ήταν μερικά από τα κύρια τους αντιπάλους της παγκοσμιοποίησης, μαζί με τάσσεται υπέρ του δίκαιου εμπορίου. Παρά όλα τα λόγια της παγκοσμιοποίησης, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, εν μέρει, την παγκόσμια οικονομία περισσότερο ενσωματώθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Αγορά η εργασία ήταν σίγουρα πιο παγκόσμια. Για παράδειγμα, η ροή των ανθρώπων από την Ευρώπη, 300.000 άνθρωποι ετησίως στα μέσα του 19ου αιώνα, έφθασε το 1 m για ένα χρόνο μετά το 1900. Κυβερνήσεις είναι τώρα πολύ πιο σχολαστική σχετικά με τη μετανάστευση, και οι άνθρωποι είναι πλέον ελεύθεροι να μεταναστεύουν κατά το δοκούν. Όσον αφορά τις κεφαλαιαγορές, μόνο στη δεκαετία του 1990 έκανε διεθνείς ροές κεφαλαίων, σε σχέση με το μέγεθος της παγκόσμιας οικονομίας, ανακτήσει τα επίπεδα τις δεκαετίες πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό αρχές παγκοσμιοποιημένη οικονομία δεν κράτησε για πολύ, ωστόσο. Μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων, οι ροές του εμπορίου, των κεφαλαίων και των προσώπων που κατέρρευσε σε μια στάλα. Ακόμη και πριν από το πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, κυβερνήσεις άρχισαν να βάλει επάνω τα παραθυρόφυλλα εναντίον μεταναστών και εισαγωγές. Μια τέτοια μια σπασμωδική κίνηση κατά της παγκοσμιοποίησης που θα μπορούσε να συμβεί και πάλι;