Ακύρωση ή αναδιάταξη του δανειολήπτη οφειλές, να ελαττώσει τον πόνο από το χρέος. Χρέους συγχώρεση είναι όλο και περισσότερο θεωρείται ως ο καλύτερος τρόπος για να ανακουφίσει τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σε φτωχότερες χώρες. Ορισμένες από αυτές τις χώρες θα πληρώσουν τόσο πολύ σε τόκους κάθε χρόνο σε ξένους δανειστές ότι έχουν μικρή τα χρήματα να δαπανήσουν για τις μακροπρόθεσμες λύσεις για τη φτώχεια τους, όπως την εκπαίδευση των εργαζομένων τους και την οικοδόμηση μιας σύγχρονης υποδομής. Το 1998, η Παγκόσμια Τράπεζα υπολογίζεται ότι περίπου 40 από φτωχότερες χώρες του κόσμου είχε μια "αναιτιολόγητα υψηλά" χρέος: η παρούσα αξία των συνολικών χρεών τους ήταν πάνω από 220% των εξαγωγών τους. Χρέους συγχώρεση έχει πιθανά μειονεκτήματα. Για παράδειγμα, υπάρχει ο κίνδυνος του ηθικού κινδύνου. Αν τα χώρες που δανείζεται πάρα πολύ από τις οικονομικές τους υποχρεώσεις, φτωχές χώρες μπορεί να αισθάνονται δεν έχουν τίποτα να χάσουν από δανεισμό όσο μπορούν. Αυτός είναι ο λόγος για τη χάραξη πολιτικής συχνά υποστηρίζουν ότι άφεση χρεών πρέπει να έρθει με μια ρήτρα αιρεσιμότητας, για παράδειγμα, μια απαίτηση ότι οι χώρες έχουν ένα ιστορικό υλοποίηση των οικονομικών μεταρρυθμίσεων, σχεδιαστεί για να αποτρέψει την επανάληψη των σφαλμάτων που δημιούργησε για πρώτη φορά την ανάγκη για άφεση χρεών. Αυτή είναι η προσέγγιση που ανέλαβε την πρωτοβουλία ΥΦΧ (υπερχρεωμένες φτωχή χώρα) της Παγκόσμιας Τράπεζας, ξεκίνησε το 1996 και επεκτάθηκε το 1999. Ωστόσο, από το 2003, μόνο οκτώ από τις 38 φτωχές χώρες επιλέξιμες στο πλαίσιο του προγράμματος είχε σημειώσει επαρκή πρόοδο προς μεταρρύθμιση να έχουν κάποιο χρέος συγχωρεθεί.