Μετά την μεγαλώνουν σε την Αυστρο-ουγγρικής Αυτοκρατορίας, όπου εργάστηκε ως μια πλανοδίου δικηγόρος, Joseph Schumpeter (1950) έγινε ακαδημαϊκός το 1909. Διορίστηκε Αυστριακός υπουργός οικονομικών το 1919, προήδρευσε σε μια περίοδο hyper-πληθωρισμού. Στη συνέχεια έγινε Πρόεδρος του ένα μικρό Βιέννη Τράπεζας, το οποίο κατέρρευσε. Επέστρεψε στην ακαδημαϊκή κοινότητα στη Βόννη το 1925 και τη δεκαετία του 1930 εντάχθηκε στην Νομική Σχολή του Χάρβαρντ. Το 1911, ενώ διδασκαλία στην Czernowitz (σήμερα στην Ουκρανία), έγραψε την θεωρία της οικονομικής ανάπτυξης. Στην παρούσα εξέθεσε τη θεωρία του επιχειρηματικού πνεύματος, που παρουσιάστηκε ανάπτυξης, συνήθως σε spurts, διότι ανταγωνισμού και φθίνουσες κέρδους ενέπνευσε επιχειρηματίες να καινοτομούν. Αυτό εξελίχθηκε σε μια θεωρία του εμπορίου κύκλου (βλέπε οικονομικού κύκλου) και σε μια έννοια ενός δυναμικού ανταγωνισμού που χαρακτηρίζεται από τη φράση «δημιουργικής καταστροφής». Στον καπιταλισμό, υποστήριξε, υπάρχει μια τάση για τις επιχειρήσεις να αποκτήσουν ένα βαθμό μονοπωλίου. Σε αυτό το σημείο, δεν είναι πλέον ανταγωνισμός πραγματοποιείται μέσω του μηχανισμού τιμή αλλά αντίθετα μέσω της καινοτομίας. Ίσως επειδή συχνά μονοπώλια γίνει τεμπέλης, επιτυχημένες καινοτομίες μπορούν να προέρχονται από νεοεισερχόμενους σε μια αγορά, ο οποίος ας το πάρουμε από την κατεστημένη, έτσι άνεμος "gales δημιουργικής καταστροφής" μέσω της οικονομίας. Τελικά, οι νεοεισερχόμενοι μεγαλώνουν λίπος επί των κερδών τους μονοπώλιο, μέχρι την επόμενη gale δημιουργικής καταστροφής φυσάει τους μακριά. Ποτέ αμφιλεγόμενο, και συχνά λάθος, στο βιβλίο του 1942, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΎ, τη Δημοκρατία και τον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΌ, να προβλέψει την πτώση του καπιταλισμού, από μια πνευματική ελίτ. Που είναι συσχετισμένο με δύο αυστριακή οικονομία και, αναμφισβήτητα ως πατέρας, εξελικτική οικονομίας.