Początkowo nazwa oficjalnych wystaw sztuki organizowanych przez francuską Académie Royale de Peinture et de Sculpture (Królewską Akademię Malarstwa i Rzeźby) i jej spadkobierczynię Académie des Beaux Arts (Akademię Sztuk Pięknych - zobacz akademia). Od 1725 roku wystawy odbywały się w pomieszczeniu zwanym Salon carré, w Luwrze. Z czasem francuskie pojęcie "salon" poszerzyło swój zakres semantyczny i zaczęło oznaczać każdą większą mieszaną wystawę sztuki. Do połowu dziewiętnastego wieku akademie przeobraziły się w nader konserwatywne instytucje, a ich monopol na ważniejsze wystawy skutecznie zduszał innowacyjność naturalizmu, realizmu, impresjonizmu i ich spadkobierców. Do około 1860 roku liczba artystów wykluczonych z oficjalnego Salonu wzrosła tak bardzo i skandalicznie, że w 1863 roku rząd był zmuszony zapewnić odrzuconym twórcom alternatywę. Zaczęła ona być znana jako Salon des refusés. Trzy kolejne Salons des refusés odbyły się w latach 1874, 1875 i w 1886. W 1884 neoekspresjoniści Georges Seurat i Paul Signac razem z Odilonem Redonem założyli Salon des Indépendents, instytucję przeznaczoną na potrzeby sztuki innowacyjnej i anty-akademickiej. Organizowała ona coroczne wystawy aż do wybuchu pierwszej wojny światowej. W 1903 roku powstał Salon d'automne, również jako alternatywa dla innowacyjnych artystów. To właśnie dzięki niemu fowizm przykuł uwagę publiczną w 1905 roku. Salon d'automne ciągle organizuje swoje coroczne wystawy w Paryżu.