Pojęcie używane przed 1812 rokiem (np. przez poetę Coleridge'a) dla odróżnienia nowej formy sztuki od tradycji klasycznej. Sztuka romantyczna kładzie nacisk na ludzką psychologię oraz ekspresję uczuć jednostki, jest także zainteresowana relacjami człowieka ze światem naturalnym. Romantyzm przeżył swój rozkwit w latach 1780-1830, ale jego ideały wywierały wpływ także w znacznie późniejszych okresach. Charakterystyczny jest nowy emocjonalizm w kontraście do dominującej klasycznej powściągliwości. Sztuka brytyjska na nowo określa miejsce człowieka w naturze w dziełach Constable'a i Turnera, a w dziełach Blake'a proponuje nowe interpretacje ludzkiej historii, określa miejsca człowieka w kosmosie i jego relacje z Bogiem. Fuseli, Barry i Mortimer są innymi ważnymi malarzami historycznymi. Do przedstawicieli późniejszej fazy ruchu romantycznego w Wielkiej Brytanii należą prerafaelici i symboliści.