Od francuskiego retour à l'ordre. Fenomen w europejskiej sztuce, który rozpoczął się tuż po pierwszej wojnie światowej. Uważa się, że termin pochodzi ze zbioru esejów artysty i poety Jeana Cocteau "Le rappel a l'ordre" z 1926 roku. Pierwsza wojna światowa była szokiem dla społeczeństw europjeskich. Jedną z reakcji artystycznych na ten wstrząs było odrzucenie ekstremalnych form awangardy, które cieszyły się popularnością przed wojną. Zmieniono podejście do sztuki na bardziej tradycyjne i pokrzepiające. Na opisanie tego fenomenu używa się terminu "powrotu do porządku". Kubizm ze swoją fragmentacją rzeczywistości został odrzucony nawet przez jego twórców, Barque i Picasso. Dyskredytowano zwłaszcza futuryzm z jego kultem maszyny i entuzjazmem dla wojny. Szczególnie ważnym nurtem powrotu do porządku był klasycyzm; we wczesnych latach dwudziestych Picasso wszedł w fazę neoklasycystyczną. Braque malował spokojną martwą naturę i obrazy postaci, które, choć ciągle odznaczały się pewnymi cechami kubizmu, były proste i czytelne. Były malarz fowistyczny, André Derain i wielu innych artystów zwróciło się w stronę różnych form realizmu. W Niemczech częścią programu powrotu do porządku było Neue Sachlichkeit.